Wie zei dat kunst niet activistisch kon zijn? Sommige kunstenaars doen niet anders. De Zweedse fotografe Elisabeth Ohlson-Wallin zet zich in voor de lhbt+-gemeenschap, de Deens-IJslandse ster Olafur Eliasson voert actie voor het milieu en de Oostenrijkse Katharina Cibulka is feministe. Over haar gaat het hier.

Cibulka is een veelzijdige Oostenrijkse kunstenares. Voor haar werk hoeft u niet het museum in, want ze werkt veel in de openbare ruimte. In Innsbruck, waar ze in 1975 ter wereld kwam, herhaalde ze in een betonnen raamwerk in het park de contouren van de stad die Dürer op weg naar Venetië had vastgelegd. Het leverde een ingetogen, poëtisch beeld op. U kunt het bekijken op haar site katharina-cibulka.com.

Bekender, want internationaler, is haar serie ‘Solange’. Het tijdelement dat in dat ‘zolang’ besloten ligt, suggereert (helaas) dat er aan haar serie binnen afzienbare tijd geen einde zal komen. ‘Solange’ is herkenbaar en berust op een herhalend recept. Cibulka brengt namelijk in roze plastic textiel teksten op steigernetten aan. De (enorme) letters maakt zij met kabelbinders vast en zorgt ervoor dat ze er als borduursteken uitzien. De teksten zijn telkens aangepast aan het land waar Cibulka ze tentoonstelt. Zo meldde ze in Innsbruck op het steigernet voor de kathedraal ‘Solange Gott einen Bart hat, bin ich Feminist’. Op een flat in aanbouw schreef ze ‘Solange Gleichberechtigung eine ewige Baustelle ist, bin ich Feministin’. In 2019 kreeg Cibulka de uitnodiging om deel te nemen aan de eerste biennale van Rabat. Op het speciaal daarvoor gespannen net stond over de hele gevel van het Musée Mohammed VI d’art moderne et contemporain te lezen ‘As long as following our rules is more important than following our hearts, I will be a feminist.’ De tekst stond er zowel in het Arabisch als in het Engels en was op een druk kruispunt in de Marokkaanse hoofdstad voor velen uitstekend te lezen.

De tekst verwees naar het blind volgen van de traditie en de religie in plaats van het multi-interpretabele en per definitie individuele hart. Het was tevens een verwijzing naar een uitspraak van de Britse kunstenares Tracey Emin die eens zei ‘Zolang ergens op de wereld een vrouw wordt verbrand omdat ze tegen een man geglimlacht had of een lerares de hand wordt afgehakt omdat ze meisjes lezen en schrijven had geleerd, ben ik feministe.’ De tekst was mede mogelijk gemaakt door de vrouwenemancipatie in Marokko en daarnaast ondersteunde het diezelfde emancipatie.

140.000 bezoekers kwamen naar de eerste editie van de Rabat biennale waarvoor, let op, alleen vrouwen waren uitgenodigd.